maandag 5 november 2012

Leo van Heereveld leest de Donkere kamer van Damocles


Ruim 30 jaar geleden las ik het boek voor mijn Havo-examen. Ik vond het het een verwarrend boek. Ik had ook niet zoveel met de oorlog waardoor het verhaal me vermoedelijk ook niet pakte. Ik betrapte mezelf er op dat nu bij herlezing opnieuw ik de aandacht er moeilijk bij kon houden.

Toch gaandeweg pakte het verhaal me en las het soms zelfs als een spannend boek ondanks de verschrikkelijke gebeurtenissen. Osewoudt rolt van de ene gebeurtenis in de andere en het lijkt hem allemaal te overkomen. Hij lijkt geen eigen wil te hebben terwijl hij dat van de andere kant juist weer wel heeft en daadkrachtig handelt.
Er wacht hem een tragisch lot. Het bewijs voor zijn ‘onschuld’ staat op een filmpje en moet in de donkere kamer worden ontwikkeld. Zijn lot is uiteindelijk afhankelijk van die ene foto. Het hangt als een zwaard van Damocles boven zijn hoofd. De waarheid blijkt niet te vinden omdat Osewoudt’s fantasie en werkelijk met elkaar verweven zijn.
De bibliotheek staat vol verhalen. Het is het huis van de verhalen. Verhalen ontstaan uit de verbeeldingskracht en werkelijkheid van de schrijver. We hebben die verhalen nodig in boekvorm en in beelden om ons te voeden, te inspireren en om onze eigen denkbeelden en werkelijkheid te maken. Door met vrienden, familie en anderen te praten kunnen we onze denkbeelden toetsen en afstemmen met de werkelijkheid . (Het mooie van Nederland Leest is dan ook dat iedereen over dit boek met elkaar kan gaan praten en dus ook de eigen gedachten met anderen kan uitwisselen.)
Osewoudt raakte sociaal geïsoleerd. Hij kon zijn denkbeelden onvoldoende uitwisselen. Vermoedelijk werd zijn fantasie zijn werkelijkheid van waaruit hij handelde?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten